Samen onderweg met...

Dit verhaal verscheen eerder in ons personeelsmagazine Wat is er Loos.

Op die bewuste woensdag begon Chris nietsvermoedend aan zijn rit. Hij zou vanuit Zuid-Duitsland naar Midden-Duitsland rijden, daar laden, en vervolgens door naar Nederland. Het liep volgens plan totdat… het begon te sneeuwen. Chris: “Op een gegeven moment gaf de navigatie aan dat ik een half uurtje vertraging zou krijgen. Dat viel nog mee, maar al snel stond alles helemaal stil. Dat was rond 15:30 uur. Het begon ook steeds harder te sneeuwen. Toen er na twee uur nog geen enkele beweging in zat, ben ik een stukje gaan lopen om te kijken wat er aan de hand was. Ook andere chauffeurs stapten uit. Weer twee uur later hoorden we op de radio dat de snelweg in beide richtingen was afgesloten omdat vrachtwagens voor ons de berg niet opkwamen door de sneeuw en ijzel. Toen hadden we wel in de gaten dat we voorlopig niet wegkwamen.”

Hoewel drie rijen dik in een pak sneeuw overnachten op de A7 niet bepaald een droombeeld is, was de sfeer goed vertelt Chris. “Het was op zich best gezellig buiten. Ik had al een praatje gemaakt met mijn Duitse buurman, en iedereen had door dat we elkaar een beetje nodig hadden. Ook kwam het Rode Kruis met dekentjes en soep. De meeste personenauto’s waren door de politie uit de file geleid, maar sommigen konden echt geen kant op. Zeker voor hen was die hulp erg welkom, de meeste vrachtwagenchauffeurs redden zich nog wel.” Ook Chris zat er warmpjes bij met een standkachel, goedgevulde koelkast, magnetron en Senseo koffieapparaat; “Wat dat betreft had ik niks te klagen.”

Ondanks de gezelligheid, zochten de meeste chauffeurs op tijd hun bed op. “Rond een uur of 21:00 uur gingen bij velen de gordijntjes dicht. Ik had al veel gebeld met collega’s en familie, Netflix gekeken en spelletjes gespeeld om de tijd door te komen, dus vond het ook een mooi moment om te gaan slapen. Rond 05:30 uur werden we gewekt door de politie met een hoop sirenes en getoeter. We konden weer verder.” Althans, dat dacht Chris. In de praktijk duurde dat nog even. “Ik was net als veel anderen ingesneeuwd en kon niet zelf wegkomen. Uiteindelijk werd ik rond 11:15 uur losgetrokken door de technische dienst.”  

Chris vervolgde met frisse moed zijn weg door het winterse weer. “In zulke omstandigheden is het een kwestie van heel voorzichtig sturen en gas geven, en niet te hard remmen zodat je niet wegglijdt. Ook was de weg al redelijk sneeuwvrij gemaakt.” Toch ging het na zo’n 20 minuten bij de volgende klim weer mis: “Ook hier kwamen mijn voorgangers die lading bij zich hadden niet zonder problemen boven. De rest stroomde heel langzaam door, en zo kwam ik opnieuw zeker zes uur vast te staan. Ik had de planning de dag ervoor al laten weten dat ik het die dag niet ging redden om te laden en het de volgende dag zou worden, maar zelfs dat werd krap. Uiteindelijk heb ik het net gered. Daarna ben ik meteen doorgereden naar het eerste het beste pompstation waar je kon douchen, om mijn geplande douche van de avond ervoor in te halen.” 

Terugkijkend op het avontuur vond Chris het grappig om een keer mee te maken, maar het hoeft van hem niet nog een keer. Chris: “Toen we net vast kwamen te staan wist ik even niet wat ik ermee aan moest. Maar als je je druk gaat maken, heb je daar vooral jezelf mee. Ik kon me er vrij snel bij neerleggen en dacht ‘het komt allemaal wel goed, het smelt uiteindelijk vanzelf weer’.” Dat was ook zo en Chris kon de volgende dag veilig én met een goed verhaal naar huis. Of hij nog een tip heeft, mochten collega’s ooit in een soortgelijke situatie terechtkomen? “Jazeker. Zorg dat je altijd voldoende brandstof, eten en drinken bij je hebt. En Netflix.”